เขียนได้สบายมากค่ะ

สำเร็จ งดงาม

โครงการอบรมพัฒนาศักยภาพและปฏิบัติธรรม  ณ หมู่บ้านปฏิบัติธรรมญี่ปุ่น

ในช่วงระหว่างวันที่ 16 – 18 ก.ค. หมู่บ้านปฏิบัติธรรมญี่ปุ่น วัดพระธรรมกายกุมมะ ได้จัดโครงการอบรมพัฒนาศักยภาพและปฏิบัติธรรม โดยในครั้งนี้มีประธานและพนักงานบริษัท HIGASHIO MECH ซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่นทั้งหมด เดินทางจากจังหวัดโอซาก้า เขตคันไซ มาเข้าร่วมโครงการอบรมและปฏิบัติธรรมเป็นจำนวน 26 ท่าน

คณะพระอาจารย์ได้เมตตาแนะนำธรรมะและสอนวิธีปฏิบัติธรรมด้วยภาษาญี่ปุ่นตลอดโครงการ โดยหัวข้อธรรมที่พระอาจารย์ได้นำมาสอนในครั้งนี้ ได้แก่ สังคหวัตถุ 4, สาราณียธรรม 6, บทฝึกการจับดีผู้อื่น, การเผชิญหน้ากับวิกฤตปัญหาตามแนวพุทธวิธี เพื่อมุ่งเน้นให้ผู้เข้ารับการอบรมทุกคน พัฒนาศักยภาพของตนเอง และรักการทำงานเป็นทีม

นอกเหนือจานี้ คณะพระอาจารย์ยังได้เมตตาแนะนำการปฏิบัติธรรม อันเป็นพื้นฐานสำคัญในการพัฒนาจิตใจของตนเองอย่างแท้จริง ผู้เข้าอบรมทุกท่านมีความเข้าใจในวิธีการปฏิบัติธรรมเบื้องต้น หลายท่านเข้าถึงความสงบและความสุขภายใน และมีความตั้งใจจะกลับไปปฏิบัติธรรมให้ต่อเนื่อง
การจัดโครงการอบรมและปฏิบัติธรรมในครั้งนี้นับเป็นก้าวสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกายในประเทศญี่ปุ่น เป็นนิมิตหมายที่ดีว่าแสงสว่างแห่งธรรมะจะขยายไปทั่วแดนอาทิตย์อุทัยอย่างแน่นอน

ขอเอาบุญมาฝากลูกพระธัมฯทั่วโลกครับ

ภาพคลิ้กด้านล่างนี้

https://goo.gl/JJr95g

อารมณ์หนออารมณ์

แม่เคยบอกเราอ่ะ "พุทธแท้ต้องไม่ว่าร้ายกัน" โดยส่วนตัวบ้านเราก็ทำบุญแบบมีซองมาก็ไม่ปฏิเสธ ศีลก็ห้าบ้างแปดบ้างแล้วแต่โอกาส สมาธิก็ทำสายที่ถูกจริตตัวเอง คือ.. มันไม่มีประโยชน์เลยที่จะมาขัดขวางกันเอง ใครถูกจริตแบบไหนเขาก็เลือกที่จะไปแนวนั้น ในเมื่อเราต่างเป็นนักเดินทางที่ไปสู่ความหลุดพ้น ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นะ บางคนก็รีบ บางคนก็เรื่อย อย่าไปว่าใครเลยถ้าเขาจะสไตล์ต่างจากเรา

อ่ะ.. คือพื้นฐานของพระพุทธศาสนาก็มีอยู่ ละชั่ว ทำดี ทำใจให้บริสุทธิ์ เราจะเข้มข้นแค่ไหนก็เอาที่ตัวเองรู้สึกพอดี แล้วพอเราไม่กระทบใคร เราก็ไม่ค่อยอยากให้ใครมากระทบเราเหมือนกัน หุหุ

ขนาดเราเองที่เหมือนจะไม่เรื่องมากแล้วนะ ถ้ามีอะไรมากระทบก็ยังมีอารมณ์เคืองๆ ยิ่งหากถูกดุว่ากล่าวหาในเรื่องที่ไม่เป็นจริงและเสียหายอย่างยิ่งย่อมเกิดอารมณ์ปรี๊ดเป็นตัวเองอีกโหมดไปเลย -*-

มานึกถึงคุณธรรมของหลวงพ่อธัมมชโยที่เราเคารพ ท่านนอกจากจะสอนให้มีเมตตาแล้วท่านยังทำให้เห็นเป็นเวลายาวนาน ไม่ว่าท่านจะโดนกล่าวหาทั้งจากความเข้าใจผิดไปจนกระทั่งถูกใส่ร้าย ท่านก็ยังนิ่ง และคอยปราม ให้ลูกๆ ของท่านมีเมตตา ให้คิดกับเขาด้วยความปราถนาดี ไม่มีประโยชน์ที่ต้องเป็นศัตรูกัน เพราะในที่สุดแล้วก็ต้องหอบกันไปให้หมด (หมายถึงหมดกิเลสกันหมด)

คำที่เราฟังแล้วเคารพใจของหลวงพ่อธัมมชโยมากคือ "ที่เขาไม่เข้าใจเรา เป็นเพราะเรายังอธิบายให้เขาเข้าใจได้ไม่ดีพอ" โห.. เป็นการมองกลับมาแก้ที่ตนเองมาก เราเองยังทำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ก็น่าภูมิใจที่เลือกอาจารย์ถูกแล้ว

ยังมีอีกหลายสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ มีอีกหลายอย่างที่ต้องปรับปรุง

ตราบใดที่ยังประคับประคองกันเป็นหมู่คณะ คงจะไปถึงปลายทางที่ตั้งใจได้ด้วยกัน

Timelife #1

เอาล่ะ.. กลับมาสู่สถานการณ์ปกติ

ชีวิตปกติที่มาพร้อมคำแนะนำเล็ก ๆ จากธรรมชาติ

หนึ่ง.. ถ้าเห็นความงามของสิ่งเล็ก ๆ ได้ ก็คงเห็นความงามของสิ่งใหญ่ ๆ ได้ (คำแนะนำฉบับพื้นฐาน- -)

สอง.. ถ้าจับเห็ดพิษหรือต่อให้อมเห็ดพิษ แต่ถ้าในปากไม่มีแผลและไม่เผลอกลืนลงไป พิษของเห็ดก็ทำอะไรไม่ได้

20 Mar 15

ทำไมถึงมาวัดเรื่อยๆ

คำถามนี้ได้ยินเป็นช่วงๆ ตอบไปสั้นบ้างยาวบ้างขึ้นอยู่กับอัธยาศรัย

ถ้าเข้ามาถามดีๆ ก็ยินดีตอบ แต่ถ้ามาแบบตั้งใจกดเราให้จมนี่ก็ไม่อยากคุยด้วย

บ้านเราเป็นครอบครัวที่ป๋ากับแม่รักษาศีล ๕ เป็นปกติอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนเราเกิด

ป๋าใจเย็นทำงานเก่ง ส่วนแม่ก็ขยันและขี้บ่นนิดๆ

เอาเป็นว่าค่อนข้างลงตัว

ตอนเด็กรู้สึกว่าแม่เป็นแม่ โตมาหน่อยเหมือนพี่สาว ตอนนี้บวกตำแหน่งเพื่อนซะแล้ว

ป๋าชอบพาไปวัดป่า ชอบสนทนาธรรมกับพระที่มีภูมิรู้ภูมิธรรมในวัดนั้น

ตอนเด็กๆเราไม่เข้าใจว่าป๋ากับพระคุยอะไรกัน

เรารู้แต่ว่าเราชอบฟัง ชอบถวายภัตตาหาร เดินเล่น ให้อาหารปลา

ป๋าพาไปได้ทุกวัดที่ไปแล้วรู้สึกสงบ

เรากับน้องชอบไปวัดเพราะหลังจากกลับจะแวะเที่ยวหรือกินอะไรอร่อยๆ

ที่ไม่ชอบคือต้องตื่นเช้า ได้แม่นี่แหละคอยปลุกเชิงบังคับนิดๆ

แม่เข้ากับคนง่าย มักไปทำบุญวัดแถวบ้าน บางทีก็ซื้อของไปให้เหล่าแม่ขาวที่มานอนค้างถืออุโบสถศีลที่วัด

มีบุญอะไรจากวัดไหนมาแม่ทำหมด

แม่เคยบอกว่า "พุทธแท้ต้องไม่ว่าร้ายกัน"

เราเองชอบสงสัย เหมือนจะเชื่อฟัง แต่เชื่ออะไรยาก

ถ้าอะไรไม่เคลียร์จะเซ็ง ไม่มีเหตุผลรองรับเราก็ไม่เอาด้วยหรอก

แล้วก็ช่างเลือก อย่างจะซื้อของสักอย่างที่พอมีราคาจะคิดเยอะ

แต่ก็ได้ของดีคุ้มค่าแหละ หึหึ

หลังจากที่ได้มาวัดพระธรรมกายอย่างต่อเนื่อง จากวันสลายร่างคุณยาย นับได้ ๑๔ ปีแล้ว

พื้นฐานจิตใจไม่ค่อยต่างจากเดิมเท่าไหร่ อะไรไม่ดีก็ลดลงอะไรที่ดีก็ดียิ่งขึ้น

ส่วนวิถีชีวิตนี่ถือว่าแตกต่างออกไป จากเดิมเคยคิดแค่มีความสุขในครอบครัวก็พอแล้ว

ได้หลวงพ่อธัมมชโยสอนให้ทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นด้วย 

ท่านให้มีความรักและหวังดีต่อเพื่อนมนุษย์ทั้งหลาย

ท่านย้ำเสมอว่าการปฏิบัติธรรมมีความสำคัญต่อชีวิต

ใจที่บริสุทธิ์จะดึงดูดสิ่งที่ดี และส่งต่อสิ่งที่ดีนั้นไปยังผู้อื่น 

ยังมีหลวงพ่อทัตตชีโวที่สอนเรื่องหลักธรรมะได้เข้าใจมาก

ป๋านี่ยกท่านเป็นไอดอลเลย สังเกตจากการอ่านหนังสือ

ป๋าไม่ค่อยอ่านหนังสือแต่ถ้าเป็นหนังสือหลวงพ่อทัตตชีโว ป๋าจะหยิบมาอ่านนานกว่าเล่มอื่น

หลวงพี่ทั้งหลายก็ค่อนข้างมีภูมิรู้ภูมิธรรม นุ่งห่มเรียบร้อย จะเดินนั่งก็น่าเลื่อมใส

มีความตั้งใจในการบวชและสอนธรรมะ ดูแล้วเห็นความตั้งใจในการฝึกตน

อย่างที่วัดมีโครงการบวชระยะสั้น (สั้นมากเลย.. อย่างน้อยประมาณ ๔๕ วัน)

หลังจากเป็นพระแล้วก็เป็นคนที่เข้าใจธรรมะขึ้น มีชีวิตที่ประมาทน้อยลง

มีเจ้าหน้าที่ที่ยิ้มง่ายไหว้ก่อน คอยแนะนำ หวังดีจากใจ

มีอาสาสมัครตั้งแต่รุ่นเด็กจิ๋วไปจนถึงรุ่นดึก

มีเพื่อนกัลยาณมิตรต่างรุ่นต่างวัยต่างฐานะที่มีความรักและความตั้งใจเหมือนกัน

บทนี้ไม่ได้เขียนอะไรที่เป็นเรื่องเลย มีแต่เรื่องราวคร่าวๆ ถึงเหตุแห่งความรักและผูกพันกับหมู่คณะ

ความสนุกจากที่ได้มาวัดพระธรรมกายยังมีอีกเยอะ

ถ้านึกออกว่าจะเล่าเรื่องอะไรจะมาต่อในครั้งหน้านะ

บุญรักษา^^

วันสตรีสากลงั้นรึ..

วันสตรีสากลงั้นรึ..

นึกถึงครูบาอาจารย์อีกท่านที่เรามาเจอท่านไม่ทันตอนมีชีวิต มาก็ตอนวันสลายร่างท่านนั่นแหละ
คำสอนใดใดล้วนมีค่าน้อยหากไม่ได้ปฏิบัติให้เห็นผล
เราเห็นคนที่มาวัด เจ้าหน้าที่ พระ มีความสุภาพ รักษาของ ใช้อย่างรู้คุณค่า จริงๆ ก็หลายอย่างเลยที่ชอบ

ชอบที่ไม่ละเลยแม้สิ่งเล็กๆ อย่างเข้าห้องน้ำก็ต้องรักษาความเรียบร้อยให้คนที่เข้าต่อเหมือนเป็นคนแรก หรือเรื่องเรียงของก็จัดประเภท จัดขนาดให้เรียงกัน

ขนาดเรื่องเล็กๆ คุณยายยังใส่ใจ เรื่องธรรมะภายในคงละเอียดไม่ใช่น้อย นี่แหละ.. ครูบาอาจารย์แบบที่เราเคารพ
‪#‎คุณยายอาจารย์‬ ‪#‎วันสตรีสากล‬

บททดสอบฟังดูยิ่งใหญ่กว่าทดสอบ ทั้งๆ ที่มันก็คือการทดสอบเหมือนกันเนาะ

หรือเพราะว่ามีมากกว่าหนึ่ง
ครั้งสองครั้งแรกที่ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำอาจตื่นเต้น ท้าทาย
แน่นอนว่ามันไม่ใช่อะไรที่บันเทิงทุกครั้งหรอกที่ทำ

จากความคิดเด็กๆ ทำแค่แก้เบื่อ
กลายเป็นความคิดผู้ใหญ่ ทำเพราะว่าสมควรทำ
ทำไปเรื่อย ๆ ต่อเนื่องนานวันเข้า
สามารถผ่านไปได้บ้าง สะบักสะบอมบ้าง
แต่เห็นการเติบโต

นี่ล่ะมั้งที่เป็นความรู้สึกยิ่งใหญ่ของบททดสอบ

เอาล่ะ.. ลองดู